"Nic się tak nie powtarza jak ekscentryczność i oryginalność."

          Casyan Korhonen urodził się w 1983 roku w Helsinkach jako trzecie dziecko Blusiusa i Jekaji. Będąc najmłodszym synem miał niewiele do powiedzenia w domu, ale nie przeszkadzało mu to w jakiś znaczący sposób; czas bowiem lubił spędzać samotnie poświęcając się marzeniom. Mniej więcej w tym okresie uznał, że prawdziwa data jego urodzin przypada na rok 1550 i tak naprawdę jest wampirem urodzonym na którejś z wysp Alandzkich - to tłumaczyłoby jego dość młody wygląd i mniej więcej chroniło od popadnięcia w jakąś chorobę psychiczną z uwagi na to, że Casyan panicznie boi się swoich trzydziestych urodzin.
Nauczycielem został w sumie przez przypadek; jakoś nigdy nie wyobrażał sobie siebie w tej roli, co ponoć widać, aczkolwiek kiedy już skończył studia i to całkiem nieźle, stwierdził, ze szkoda byłoby to zmarnować. Tak też zaczęła się jego kariera łacinnika.
Casyan  ogólnie ma duży dystans do własnej osoby, ale też wielkie poczucie godności i  iście skandynawską dumę, która objawia się w najmniej oczekiwanych momentach. Oprócz tego, uparcie wierzy, że jest stworzony do bycia gwiazdą, co skutkuje tym, że wolne chwile spędza w centrach handlowych, bo tam podobno jest najwięcej łowców talentów. Co prawda, jeszcze do końca nie wie, w czym by ten talent mógł tkwić, ale nie traci nadziei. W każdym razie, praca w liceum jest dla niego tylko tymczasowa.
          Lekcje Casyana wyróżniają się zwykle tym, że praktycznie w ogóle nie istnieją: zamiast rozmawiać o odmianie czasowników, bądź też roztrząsać średniowieczne teksty, lubi zapoznawać uczniów z mitologiami świata i anegdotami z życia Wielkich Starożytnych. Ma fioła na punkcie historii antycznej i nie rozumie, kiedy ktoś nie wie, jak miał na imię koń Aleksandra Macedońskiego, albo jaki wpływ na polis wokół basenu Morza Śródziemnego wywarły reformy Solona. Kiedy po jednej, czy drugiej kontroli stwierdza brak tej "podstawowej wiedzy" popada w dziwnie melancholijny stan i siedzi do końca lekcji smutny, pozwalając każdemu robić to, na co ma ochotę. Trzeba przyznać, że łatwo poddaje się skrajnym nastrojom, jednak za wszelką cenę usiłuje być poważnym, co średnio mu wychodzi. Ma mnóstwo kompleksów, przede wszystkim na punkcie braku jakiejkolwiek muskulatury, aczkolwiek nikt o tym nie wie, bo sądząc ze sposobu w jaki pręży się na korytarzu nie ma absolutnie żadnych 'ale' o do swojego wyglądu. Poza tym, jest niesamowicie szczery, przy gorszym samopoczuciu nie przebiera w słowach, ale zawsze potrafi przeprosić za swoje zachowanie.

       Co do pasji Casyana, to na pewno są nimi uczenie się dziwnych, nieprzydatnych języków, na przykład esperanto, czy mołdawskiego; hodowanie kaktusów i boks tajski. Co ciekawe, pomimo dość wątłej budowy, w tym ostatnim radzi sobie chyba najlepiej. Dodatkowo wierzy, że w lutym 2013 czeka nas koniec świata (tak się złożyło, że akurat wtedy wypadają jego 30. urodziny...), żywi się tylko i wyłącznie ekologicznym jedzeniem oraz brzdąka sobie na harfie. "Brzdąka" to najlepsze określenie tego, co z nią potrafi robić.
          Jak więc widać, Casyan to dość skomplikowany typ... okej,  jego osobowość można spokojnie zakwalifikować już pod jakąś jednostkę chorobową, ale z uwagi na jego skłonności hipochondryczne, można to wykluczyć - co dwa miesiące robi WSZYSTKIE badania. Nie dla siebie, bynajmniej; już dwa razy uratował jakąś staruszkę od ograbienia w zaułku, popisując się swoimi umiejętnościami z zakresu tego boksu tajskiego, co przyczyniło się trochę do wyobrażeń o jego szczególnej roli w tym mieście, jako strażnika praw  bezbronnych i uciśnionych, lub też kogoś na kształt współczesnego samuraja. Nigdy o tym nie mówi, skrywa wszystko w największej tajemnicy, bo przecież bohaterowie zawsze powinni zostać anonimowi. Ma mnóstwo znajomych i tylko jednego prawdziwego przyjaciela, którym jest kot Hector. Dostał go po śmierci jednej z tych babć, których torebki uratował.
         Nie ma za sobą żadnego związku, który przetrwałby dłużej, niż pół roku; kolejne niepowodzenia tym polu skutkują okresami bardzo przygodnych znajomości, po których ma kaca moralnego, a mimo tego co jakiś czas historia się powtarza. Oprócz tego, nosi się jak model, bo ( jak zwykł mawiać) "Ciekawe wnętrze powinno charakteryzować się ciekawym opakowaniem".

[Obrazek przedstawia Mathiasa Lauridsena i nie wiem, skąd pochodzi. Wątki, powiązania - mile widziane.]