Wojna i męstwo uczyniły więcej wielkich rzeczy niźli miłość bliźniego. Nie wasza litość, lecz waleczność wasza ratowała dotychczas w potrzebie będących.

James Denver Taylor

Johnny Depp by Terry Richardson for Vanity Fair (11/2011)

Gdy ktoś mnie zapewnia, że obca jest mu uraza, zawsze mnie kusi, by dać mu w twarz, żeby mu pokazać, iż się myli.

James D. Taylor, urodzony 4 lipca 1974 w Nowym Jorku, podpułkownik Armii Stanów Zjednoczonych, absolwentAkademii Wojskowej Stanów Zjednoczonych w West Point, kontynuował naukę na Uniwersytecie Harvarda (Harvard School od Engineering  and Applied Sciences), brał udział w Operacji Allied Force i II Wojnie w Zatoce Perskiej, a następnie działaniach związanych ze Stabilizacją Iraku. W 2009 roku został ranny podczas patrolu w Bagdadzie, na pożegnanie z czynną służbą został awansowany do stopnia podpułkownika i zebrał kilka medali do pokaźnej kolekcji. Prawosławny, heteroseksualny, rozwodnik. W Liceum im. Benjamina Platta w Nowym Jorku od 2010 roku uczy fizyki i prowadzi zajęcia z Pasjonatami Matematyki.

Wygląda zdecydowanie zachęcająco – wysoki, dobrze zbudowany, niewątpliwie przystojny. Po okresie nastoletnich szaleństw z dredami, bandanami i innymi fryzjerskimi wariacjami, przyzwyczaił świat do niezmiennej od lat, schludnej i przede wszystkim najnormalniejszej z możliwych fryzury. Za antyrefleksem okularów pana z biura można dopatrzeć się ciemnobrązowych oczu. Tylko ciemnobrązowych, bo ani one hipnotyczne ani szczególnie wyjątkowe. Lata spędzone w wojsku dobrze mu zrobiły – oprócz atletycznej sylwetki zyskał jeszcze obowiązkowość, która pozwala mu nie zdziadzieć i nie sflaczeć. Oj, na to się zdecydowanie nie zanosi, siłownia trzy razy w tygodniu musi być, inaczej James jest chory.

Chociaż zachował bez najmniejszych modyfikacji swoje twarde, wojskowe zasady i nieznające sprzeciwu spojrzenie, tak naprawdę jest całkiem spokojnym, ugodowym i łatwym w kontaktach człowiekiem. Od siebie wymaga zdecydowanie więcej niż od całej reszty obywateli Matki Ziemi, dlatego na jego lekcje można przychodzić bez drżących kolan i obawy, że podczas zajęć podłoga spłynie krwią niewinnych, a wnętrzności rozbryzną się po ścianach klasy fizyki. Podczas mniej oficjalnych spotkań z uczniami (mowa oczywiście o Pasjonatach Matematyki!) pozwala nawet mówić sobie po imieniu, ale ten, kto postanowi nazwać go Jimmy – o, zgrozo – zostanie z użyciem odpowiednio skierowanej siły przerobiony na pasztet strasburski. Nie podejrzewał, że kiedykolwiek będzie mu dane pracować w szkole, ba, nie podejrzewał nawet, że może bez większego wysiłku zyskać dobry kontakt z młodzieżą, ale pomimo nieprzewidywalności losu i jego niezrozumiałych decyzji, dobrze mu na aktualnym stanowisku i póki co nie ma zamiaru się z niego ruszać.

Rodzina Taylorów jest całkiem spora i James nawet pamięta wszystkie imiona/daty urodzenia/aktualne miejsca zamieszkania/inne tego typu bzdury, ale oprócz wysyłanych z przeróżnych okazji maili i świątecznych spędów, od dłuższego czasu niewiele mają ze sobą wspólnego. Jedynie brat bliźniak Roger może liczyć na jakieś większe zainteresowanie, chociaż panowie najbardziej się kochają, kiedy dzieli ich przynajmniej ocean. Takiego komfortu rzeczywistość niestety im nie gwarantuje, mieszkają w jednym apartamencie (36,5 metrów kwadratowych, jeden pokój, dwa łóżka, walka z grzybem w łazience, zakazana dzielnica i jeden kabel od Internetu – długość 74 cm, umiejscowiony przy samej podłodze, więc jeśli ktokolwiek ma ochotę złapać kontakt ze światem, musi się położyć na kocu z IKEI i pogodzić z niemożliwością podłączenia routera) i drą koty o wszystko, co się tylko da. Tak, oboje mają trzydziestkę z hakiem, ale w swoim bezpośrednim towarzystwie zachowują się jak para nastoletnich sióstr. James miał zdecydowanie lepszy kontakt z ojcem, więc od kiedy pana tata zmarł był kilka lat temu, praktycznie nie bywa w domu rodzinnym. I oczywiście wypomina bratu bycie ostatnim maminsynkiem. Obiadków przywożonych przez Rogera z brooklyńskiego, idyllicznego osiedla nie tyka kijem przez szmatę. Już lepsza wołowina w pięciu smakach od pobliskiego Chińczyka  niż mamine popisy kulinarne. Ale on w końcu jest Tym Złym, wolno mu.

Była żona – Alison Mayers – podpisała papiery rozwodowe i zbiegła w siną dal, przerażona wizją doglądania weterana do końca swoich dni. Zbiegła to złe słowo, w końcu wciąż mieszka w ich domu na przedmieściach Nowego Jorku i prawdopodobnie nie wie, że tak naprawdę wizja podcierania mężowskiego tyłka przez lata nigdy nie była realna. James doskonale zdaje sobie sprawę, że pomiędzy wersją powodu rozstania według Alison i jej adwokata, a wersją rzeczywistą istnieje bardzo poważna różnica, ale cóż on może. Jest zdecydowanie zbyt poważnym człowiekiem, żeby ją nękać, nachodzić i nazywać chciwą szmatą. Co nie znaczy, że nigdy nie miał na to ochoty, przeciwnie, wciąż walczy z tą żądzą.

Z Alison ma córkę - Sky, aktualnie siedemnastoletnią, która była wpadką kilka lat przed ślubem swoich rodziców. Dogadują się całkiem przyzwoicie, chociaż James nigdy nie pretendował do tytułu Ojca Roku. W rozumieniu nastolatek też nie jest najlepszy, dlatego większość Weekendów u Tatusia kończy się awanturą i wyrzutami na każdy możliwy temat ze strony młodej. Fakt, James bez winy nie jest, a Sky lubi przesadzać i robić z igły widły.

Ciekawostki?

-  należy do Partii Demokratycznej, nie ma jednak aspiracji do pozycji kongresmena

- jest urodzonym nałogowcem, dlatego bardzo uważa z zaglądaniem do kieliszka, ale rzucanie palenia rzucił już dawno

- pali czerwone Marlboro, bynajmniej nie po to, żeby poczuć się fajnym i rockowym

-  jest garniturowym snobem, nie tylko diabeł ubiera się u Prady

-  ma wytatuowane plecy i ramiona – motywy wojskowo-patriotyczne święcą triumf

- pija zielone herbatki w przerwie na kawę

-  jego CV świeci pustkami, pracował dla armii nieprzerwanie przez ponad dziesięć lat, jedynie podczas studiów doktorskich na Harvardzie z obowiązku prowadził zajęcia ze studentami kierunków inżynierskich

- spędził dwanaście lat swojego życia w szkole muzycznej, grając wytrwale na flecie poprzecznym, do tej pory lubi się samodoskonalić w tej kwestii, chociaż Akademia Wojskowa wygrała z Akademią Muzyczną

- słucha muzyki klasycznej i wszystkich znanych ludzkości odmian metalu (tak, potrafi je odróżnić od siebie)

- od dwóch lat bawi się w korepetytora i naucza dzielnie gry na swoim ukochanym instrumencie, wciąż jeszcze pozostał przy zdrowych zmysłach, słuchając przynajmniej dwa razy w tygodniu fletowych wypocin dzieci do lat 15

-  uważa homoseksualizm/transwestytyzm/cokolwiek innego w tym guście za zjawiska całkiem normalne, ale wegetarianizm i branie udziału w działalności Greenpeace to w jego prywatnym świecie choroba

- mówi biegle po rosyjsku i wedle opinii niektórych jednostek jest starym komuchem, może i coś w tym jest

-  nieznajomość historii własnego państwa również uznaje za chorobę

 

[Witam ponownie i zapraszam do powiązań/wątków :D Jeśli mam być szczera, James chętnie znajdzie miłość życia wśród uczennic :D Jak się uda, drugi brat pojawi się wieczorem na blogu!]