I am sunlight in your life

Lilian Walker

Londyn 13 września 1994 || klasa III || zajęcia rozszerzone: biologia, chemia, fizyka, angielski || zajęcia na podstawie: niemiecki, hiszpański, łacina || dodatkowo uczęszcza d0: koła fotograficznego i koła teatralnego

Uśmiech. Tak to Tobie go posłała, to do Ciebie puściła oko. Zaraz do Ciebie podejdzie, przywita się i zacznie opowiadać jak cudownie, że nareszcie ma okazje Cię poznać. Dziwne, nie? Jednak Ty nic nie robisz. Patrzysz, słuchasz, a na Twojej twarzy maluje się coraz większe rozbawienie. Potok słów wypływa z jej różanych usteczek. Liter układających się w słowa, słów tworzących zdania, które powodują, że kąciki twoich ust unoszą się mimowolnie ku górze i nawet nie zauważyłeś kiedy i jak do tego doszło. Słuchasz dalej nawet nie zdając sobie sprawy, że zainteresowała Cię jej osoba. Dowiadujesz się nagle, że urodziła się w Londynie, że miała kochających rodziców, starszego brata, ciepły dom, ogród zalany kwiatami i myślisz sobie, że wiesz już skąd u niej taki optymizm. Jednak nagle marszczysz brwi ze zdziwienia, gdy dziewczyna obala Twoje domysły. Straciła rodziców, nikt nie chciał się nią zająć i trafiła do sierocińca. Czerń i biel zagościły w jej życiu, ale mimo to poradziła sobie w brutalnym świecie jakim okazał się dom dziecka. Bez ciepłych ramion matki tulących dziecko do snu, bez buziaka w czółko od ojca, a łezki spływające po bladych policzkach ocierało dziecko dziecku. Jej straszy o pięć lat brat usamodzielnił się już w wieku 18, nielegalnie oczywiście handlując narkotykami. Majątek po rodzicach przypadł prawnie w jego łapki i miał pieniądze, by wykształcić swoją siostrę, która byłą jego oczkiem w głowie. Dlatego trafiła tutaj- do liceum im. Benjamina Platta. Z Twoich ust wydobywa się krótki ,,oł'' i nawet nie zauważyłeś, gdy opowiadasz o sobie, o swojej rodzinie, historii i przeszłości, pierwszej dziewczynie, pierwszym pocałunku, pierwszym rozczarowaniu, o popełnionych błędach. To ona wywarła na Ciebie taki wpływ. Czujesz się przy niej swobodnie, masz do niej zaufanie, mimo że znacie się jakieś pięć minut. Chwilę potem żałujesz, że to powiedziałeś. No bo co ona o Tobie pomyśli? Taka drobna, delikatna, że masz wrażenie, że jak jej dotkniesz rozsypie się na miliony kawałeczków, a Ty nie będziesz potrafił poskładać jej na nowo. A może to dobrze? Może powinieneś pozwolić na to, by sie pokruszyła i trafiła do serca każdej osoby i rozpalając jej serce radościom i optymizmem tak jak Twoje teraz, przy rozmowie. A Lilka słysząc twoje żale uśmiechnie się, położy jasną dłoń na twoim ramieniu i powie, że to nic, ona zrobiła dużo głupich rzeczy w swoim życiu. Chciała napawać się życiem, do tej pory chce. Pragnie posmakować życia, wszystkiego, zarówno tego co dobre i tego co złe. Nagle okazuje się, że wpadła w nałóg, że krótki moment w jej życiu główną rolę odegrały narkotyki i to one nią kierowały i gdyby nie brat kto wie jakby skończyła. Następnie mówi, że kiedyś źle ulokowała uczucia, ale trudno zdarza się, raz się żyje. Nauczka na przyszłość, znajdzie się inny. Skakała z przyjaciółmi z mostu, zrobiła sobie tatuaż, pojechała na wycieczkę do Włoch stopem. Uwielbiała imprezować, drinki spijane z jej brzucha, od czasu do czasu papieros pomiędzy miękkimi wargami. Nigdy nie lubiła nikotyny, dlatego pali okazjonalnie, gdy ma naprawdę emocjonalnego doła, ale wtedy sięga po jointy. Nagle patrzysz na nią w zupełni innym świetle. Jest taka jak TY, bo nikt nie jest idealny, nic nie jest czarne albo białe. Bo mimo że widzisz przed sobą aniołka, którego lśniące, zielone oczka wpatrują się w Ciebie, a złote fale opadają na drobne ramionka to zdajesz sobie sprawę, że jest tylko człowiekiem, bliskim Ci człowiekiem, z którym możesz dzielić radości i smutki, który skarci Cię kiedy trzeba i pocieszy, gdy tego potrzebujesz. Obejmie Cię swoimi kruchymi ramionkami jakby chciała ochronić Cię przed całym złem tego świata. Wiesz, że możesz na nią liczyć. Potem okazuje się, że dziwne, iż wcześniej jej nie zauważyłeś. Chodzi na koło teatralne co zawsze było jej pasją, uwielbia fotografować i zaraz wyjmuje album, by pokazać Ci kilka najlepszych ujęć. Przewracasz strony i widzisz siebie, piękną osobą, nie zdając sobie sprawy, że jesteś aż tak idealny. Jakby wydobyła z Ciebie całe ukryte piękno. Chwalisz jej talent, a ona rumieni się chowając album do torby. Następnie opowiada o grze na fortepianie i fantazjuje jakby było cudownie zagrać na wielkiej scenie. Domyślasz sie, że muzyka wypływająca spod jej palców jest piękna i delikatna, takie jej odzwierciedlenie. Dziewczyna dziękuję Ci za rozmowę, ostatni raz ściska swoją kruchutką dłonią Twoją dłoń posyłając promienny uśmiech i odchodzi znikając. Stoisz przez chwilę zastanawiając się czy to był sen. Jednak ona była taka realna, taka ciepła, sympatyczna, taka jak Ty. Szybko się odwracasz, by ją dogonić jednak jej już nie ma. Za to na marmurowej podłodze leży mała karteczka z numerem pokoju  113.

Powiazania || Notki || Aktualnie

~*~

Witam was i już na wstępie uwielbiam! Zasypujcie mnie powiązaniami, wątkami itp. Im dziwniejsze tym lepsze, bo ciekawiej, a ja godzę się niemalże na wszystko. Przepraszam za kartę, nie wiem do końca co stworzyłam, ale no trudno, powstydzę się, zjedziecie mnie, ale watki i tak chcecie, co? Mam nadzieję,  że beznadziejna kp wynagrodzę w wątkach, a jakby były jakieś błędy pisać. Lubię wątki dłuższe, ale odpisuję na wszystkie. Zasada jak krótki komć= krótka odp. i analogicznie chociaż wiem, że wena piechotą nie chodzi. NIE POMIJAM, ale odpisuję w tylko sobie znanej kolejności. Tak możecie pisać na 3615256. Nie gryzę, ale przytulam, swoją drogą nie wiem co gorsza. Buziaki i do wątkowania!