And I'll cross oceans like never before...

Claire Larousse

Urodzona 16.02.1995r. 

Lat 17

Pochodzi z Londynu

Uczęszcza na język francuski, rosyjski i włoski, chemię i biologię na poziomie podstawowym oraz biologię na poziomie rozszerzonym, karate, zajęcia fotograficzne i koło sztuk walki.

Papieros. Szary dym unoszący się wokół bladej twarzyczki dziewczyny. Żarzący się popiół za każdy razem, gdy jej płuca przyjmują kolejne porcje nikotyny. Filtr spoczywający między jej wargami. Czarna popielniczka. Obok popielniczki czerwony kubek ze sporą dawką kofeiny. Nieco dalej drugi, niebieski, w którym znajduje się gorzka, mocna herbata. A pod tymi kubkami i popielniczką drewniany stolik na czterech koślawych nogach.

Pomieszczenie jest małe, duszne, a na domiar złego dymu wciąż przybywa, sprawiając, że osoba siedząca naprzeciwko blondynki niemal nie ma czym oddychać. Mimo wszystko ten człowiek uśmiecha się dobrodusznie.

- Kim jesteś? - pyta i notuje coś w żółtym skoroszycie. Dziewczyna pozwala, by papieros spokojnie się wypalał, podczas gdy ona zastanawia się nad pytaniem śmiesznego człowieczka, którego nie lubi, chociaż tak naprawdę rozmawia z nim pierwszy raz. Nie, nie rozmawia. Siedzi u niego w gabinecie i po prostu na niego patrzy, co jakiś czas zaciągając się szarym dymem.

 - Kim jestem? - powtarza i uśmiecha się jednym kącikiem ust. Naiwna z niego istota. - Jestem twoim największym koszmarem. Jestem trucizną sama dla siebie. Jestem tą, która z chęcią wyrwałaby ci serce, żeby patrzeć, jak przestaje bić i z satysfakcją słuchać, jak bardzo cię boli. Nie, przepraszam. Kiedyś taka byłam. Ale potem dowiedziałam się, co to znaczy kochać. W każdym razie myślałam, że to miłość, ale potem wróciłam do dawnej siebie i stwierdziłam, że jednak nie kochałam. To była tylko iluzja, jakieś chore przywiązanie. Nie byłoby mnie tutaj, gdyby te zjeby nie kazały mi przyjść, bo mam problemy z psychiką i chciałam się zabić. Wiesz, kim jestem? Powiem ci, kiedy już się tego dowiem. Na razie jestem tylko mgłą. Kształtem, który w każdej chwili może się rozpłynąć i zniknąć. Wiesz co? Ktoś mnie nazwał Aniołkiem. Ale to nijak nie pasuje do osoby, która miała bliższy kontakt z Lucyferem. Tak w ogóle... - urywa i przechyla się przez podłokietnik fotela, by sięgnąć do torby i wyciągnąć z niej czerwoną książeczkę bez żadnego napisu na okładce. - To dla ciebie. Obiecałam komuś, że nie będę miała żadnego kontaktu z Szatanem, więc daję to tobie – wzrusza ramionami i rzuca Biblię Szatana na stolik, przewracając niebieski kubek i rozlewając herbatę. Śmieszny człowieczek nie spodziewał się tego. Liczył na zwykłe ''Jestem Claire Larousse, mam siedemnaście lat, wysłali mnie do ciebie, bo mam problem z okazywaniem uczuć i próbowałam się przez to zabić'', a w zamian za to dostał garść informacji, z których nie rozumiał nic. Patrzy z przerażeniem, jak książeczka ląduje przed nim. A przecież ona ma dopiero szesnaście lat... Jak można się tak zniszczyć?

- Opowiedz coś o swojej przeszłości – mówi człowieczek i przełyka ślinę, bojąc się tego, co może usłyszeć. Dziewczyna znowu się uśmiecha i gasi papierosa tylko po to, by wyciągnąć następnego, odpalić go i zaciągnąć się mocno.

 - Co mam ci niby powiedzieć? Że przez piętnaście lat byłam gnojona przez rodziców, którzy nie umieli mnie pokochać? Że mój starszy brat był ich oczkiem w głowie? Że dwa lata temu uciekłam z tego pierdolonego domu i nie mam najmniejszego zamiaru wracać? Że przez nich nie umiem kochać? Przecież to już wszystko wiesz. Masz zapisane w tych swoich pojebanych karteczkach wszystko na temat mojej przeszłości – wzrusza obojętnie ramionami i wbija przenikliwe spojrzenie w oczy człowieczka. - Ale skoro chcesz... No więc... Urodziłam się jakoś tak w połowie lutego, ale nie pytaj kiedy, bo mam to gdzieś. Byłam normalnym dzieckiem. Miałam starszego brata, matkę, ojca... Sam rozumiesz, to wszystko było udawane. Tak naprawdę nawet Will miał mnie gdzieś, interesował się tylko samym sobą. Rasowy egoista, tak jak cała reszta. Zbuntowałam się, nie chciałam należeć do tej pojebanej rodziny. Potem były problemy wychowawcze i jakieś inne pierdoły. I takim sposobem docieramy do teraz. Do całej tej sytuacji, która powoli zaczyna mnie łamać – wzdycha ciężko, a jej lodowate oczy nagle błyskają czymś niezidentyfikowanym.

 - Co się dzieje? - pyta śmieszny człowieczek i notuje coś szybko w żółtym skoroszycie. Ciekawość. Zżera go zwykła ciekawość, ta ludzka, nie zawodowa.

 - Mówiłam ci już – warczy dziewczyna i gwałtownym ruchem gasi papierosa, po czym wbija się w fotel i zamyka oczy. - Dowiedziałam się, co to znaczy obdarzyć kogoś jakimś uczuciem. Właśnie przez to wylądowałam u ciebie. Naiwnie wierzyłam, że jestem w stanie się zmienić, przestać od tego uciekać. Ale ja jestem złą osobą. Coś mnie ukarało i sprawiło, że nie byłam w stanie wytrzymać. Znowu uciekłam. I tyle. A potem doszłam do wniosku, że tak naprawdę wcale mnie to nie boli. Że był tylko przystojny. Był kimś, z kim mogłam iść do łóżka, kiedy potrzebowałam seksu, do kogo mogłam się przytulić, gdy było mi źle. Był kimś, kim mogłam się pochwalić.

 - Co się potem stało?

 - Zdałam sobie sprawę, że mam go gdzieś – mówi tylko i uśmiecha się. Wyjmuje trzeciego papierosa i sprawia, że w pomieszczeniu robi się jeszcze bardziej duszno.

  - Jaka jesteś? - pyta śmieszny człowieczek i spogląda w jej zimne, niebieskie tęczówki.

  - Normalna – mówi, a potem podnosi torbę i wychodzi z pomieszczenia, zatrzaskując za sobą drzwi.

Sznurki  |  Galeria  | Pamiętnik

[Ja wymyślam-ty zaczynasz, ty wymyślasz-ja zaczynam. Osobiście wolę to pierwsze, bo wątki wychodzą mi chujowe. Zakładki uzupełnię w swoim czasie. Raczej się znamy. Chyba. Fajnie będzie ^^]