Mierzyć wysoko i wierzyć w to mocno...

Jennifer Isobell Morgan

Dziewczyna. Uczennica. Córka.

A w piątki także wariatka.

Klasa III

Lat 18

Urodzona 12 lipca 1994 roku w Nowym Jorku

Zajęcia obowiązkowe: Język Angielski, Język Hiszpański, Język Francuski, Łacina, Wiedza O Społeczeństwie, Wiedza O Kulturze, Historia, Matematyka, Fizyka (podstawa), Chemia (podstawa), Biologia (rozszerzona), Gimnastyka artystyczna, Muzyka

Zajęcia dodatkowe: koło teatralne, drużyna pływacka 

- Macie jakieś pomysły?

- A czy kołysanie się w embrionalnej pozycji to pomysł?

- Nie.

- To sam rusz głową!

Dawno, dawno temu w Nowym Jorku było sobie małżeństwo. On – biznesmen, ponoć geniusz, marzył o zmienieniu świata na lepszy; ona – pisarka z milionem pomysłów na minutę, chcąca szczęśliwej rodziny. Państwo Morgan we własnej osobie. Po roku odkąd obrączki pojawiły się na ich dłoniach Janette Hisher-Morgan zaszła w ciąże, o czym błyskawicznie dowiedział się kraj. W końcu potomek lidera branży elektronicznej zasługiwał na uwagę kraju, bądź, chociaż jego części.

Minęło dziewięć miesięcy, podczas to, których małżeństwo oddaliło się od siebie. Głównym powodem były coraz częstsze wyjazdy męża, kiedy to kobieta została w ich apartamencie. Znajomi byli niemal pewni, że gdy dziecko przyjdzie na świat scali ono parę.

12 lipca okazał się dniem szalonym. Powrót Richarda Morgana z Tunezji. Mężczyzna jak zawsze został przywitany przez żonę na lotnisku. I wtedy się wszystko skomplikowało.

Poród rozpoczął się w najmniej oczekiwanym momencie, a mianowicie limuzynie. Zakorkowane ulice Manhattanu nie były okolicznościami sprzyjającymi wychodzeniu na świat. Na szczęście szpital nie znajdował się daleko i tak po kilkudziesięciu minutach urodziły się bliźniaczki, Jennifer i młodsza o sześć minut Gabrielle Morgan.

Sielanka ponownie zapanowała w rodzinie. Niestety nie na długo.

Choć dziewczynkom niczego nie brakowało to, jednak podróże ojca stawały się coraz częstsze, a wytłumaczenie, że to dla ich komfortu życia nie dość skuteczne. Wkrótce i matka się od nich oddaliła powierzając wychowanie córek opiekunkom.

Gdy miały dziesięć lat Gabrielle zachorowała. Wszystko wydawało się być w normie, ale wtedy lekarz zdiagnozował coś, co przedtem uszło jego uwadze. Serce Elle biło nieregularnie - wykryto arytmie. Jennifer w tamtym czasie wydawało się, że to z nią jest coś nie tak. Kilka miesięcy później na placu zabaw była świadkiem, jak jej siostra spada z huśtawki i leży na ziemi bez ruchu. Kiedy ich opiekunka to zobaczyła natychmiastowo wezwano karetkę. Nie zadziałało. Mała Elle zmarła, przez migotanie komór.

Jennifer nie mogła pogodzić się z jej stratą. Dochodziły również kłótnie rodziców, którzy obwiniali się wzajemnie o śmierć młodszej córki. Wtedy też Jenny się zmieniać. Ze skrajności popadała w skrajność. Potrafiła być agresywna, istniały też problemy z odżywianiem – ciągle nie miała apetytu, bała się osamotnienia i porzucenia, nie potrafiła się kontrolować, bądź robiła to nadmiernie oraz targały nią sprzeczne emocje.

Zaniepokojeni Morganowie wybrali się na rodzinną terapię u psychologa. Ten przekonał ich, że dojmujące poczucie pustki opanowujące dziewczynkę powodowane jest przez stratę bliskiej osoby. Mylił się, czego pięć lat później dowiódł inny specjalista.

Słodka Jennifer to dziewczyna z osobowością chwiejnie emocjonalną typu boderline. 

- Jenny...
- Nie nazywaj mnie tak.

- Jennifer…

- Dobra może być i Jenny.

Jennifer od trzech lat jest regularną pacjentką psychologa. Kochani rodzice, którzy bali się popsucia opinii przez nieco zakręcona córeczkę wysłali ją do szkoły z internatem. Wiedzą, że leczenie, przez które przechodzi jak na razie nie przynosi większych efektów, a jedynie minimalizuje symptomy. W dodatku nie dość skutecznie. Owszem nie postępuje tak lekkomyślnie jak kilka lat temu i zachowania impulsywne są rzadsze, ale przecież to ona potrafi śmiać się z ciebie by trzy minuty później usiąść w kącie płakać z tego samego powodu. Na to niestety antydepresanty i stabilizatory nastrojenie działają. Chce umrzeć, ale nie ma odwagi, aby to zrobić. I złości się. Tak Jenny to prawdziwa złośnica. To uczucie góruje nad lękiem. Więc bawi się chcąc zapomnieć o wszystkim.

- Chce umrzeć!

- Więc czemu tego nie zrobisz Jenny?

- Jennifer! Nie pozwala mi pan!

Co można o niej powiedzieć na pewno? Praktycznie nic oprócz danych personalnych i tego, że Jennifer jest bardzo zmienna. Ma tysiące myśli i na żadnej z nich nie potrafi się w pełni skoncentrować, więc chyba już nikogo nie dziwią jej wypowiedzi odbiegające od tematu rozmowy. Zawsze usilnie dąży do akceptacji grupy, w czym nie pomagają jej paranoiczne myśli. Potrafi nie przespać całej nocy, ponieważ gałąź drzewa rzuca cień na okno wyglądający jak jakiś hak. Wypadałoby również coś wspomnieć o jej związkach z innymi ludźmi. Tak, relacje z Jennifer do łatwych nie należą. Są raczej niestabilne równie mocno, co ona sama.

- Już będzie dobrze…

- Kłamiesz! Wszyscy kłamiecie!

Jennifer ma typowo śródziemnomorską urodę. Ciemna karnacja idealnie współgra z brązowymi włosami, które swobodnie sięgają nieco za ramiona i niemal czarnymi oczami, spoglądającymi na świat uważnie. Malinowe usta muśnięte jej ulubionym, arbuzowym błyszczykiem wyginają się w rodzajach grymasów bądź uśmiechów. Szczupła i wysportowana. Uwielbia czas wolny spędzać w basenie, więc chyba nikogo nie zdziwiło, że należy do drużyny pływackiej. 

Album | Powiązania | Pamiętnik 

[ Ołkej żuczki cieszmy mordki, bo potrzebne mi jakieś pocieszenie. Tak, tak Jennifer miała mi wyjść kompletnie inna i niewątpliwie jeszcze będzie ulegać (licznym) poprawkom. Buziulki użyczyła Phoebe Tonkin. Wątki? Tak! Powiązania? Tak, ale... No tak. Musi być jakieś 'ale.'  Preferuję współpracę, tzn. ja podsuwam relację - ty zaczynasz bądź na odwrót. Bry! ]

Jennifer Morgan