Pogódź się z tym.

Jean Jacques Trouessart

Tom Hiddleston makes the world go round

Zawsze chciałem napisać poemat na dwie linijki

Ale mi nie wychodzi

Jestę Jeanę

Urodzony 1 czerwca 1980 roku w Paryżu (on tak twierdzi, tak naprawdę urodził się w Ermont, takim zadupiu pod Paryżem, ale w końcu bardziej dumnie brzmi ‘urodziłem się w Kielcach’ niż ‘urodziłem się w Sitkówce-Nowiny’, gdzie nawet teelki nie stają), wychowany przez najdroższą mamę Jeanette Julie i równie najdroższego tatę Jacquesa Jerome, dodatkowo w towarzystwie starszego o sześć lat brata Jacquesa Jeana, tym razem już w Paryżu, a nie na zadupiu pod Paryżem. Siostra Josette Julienne, rocznik ’81, również tam była i miała się dobrze. Wciąż w sumie się ma dobrze. Rodzinę Trouessartów sponsoruje litera J, zdecydowanie. Jean ukończył bardzo nierenomowane liceum w dzielnicy, o której mało kto słyszał, ale był na tyle zdolnym młodym człowiekiem, że wywalczył sobie w krwawej bitwie miejsce na Sorbonie, gdzie dzielnie studiował filologię francuską. Na trzecim roku stwierdził, że to genialny pomysł wykorzystać swoje aktorskie talenty i takim sposobem wylądował na Université de Vincennes à Saint-Denis. Wychowany zgodnie z dobrymi, ateistycznymi tradycjami, dobry mąż pięknej Lauren, dobry tata czteroletniej i również pięknej Jeanette Julienne. Znaczy, on tak do końca nie ma pewności co do tej piękności, bo od urodzenia (tak, tego w Dzień Dziecka Anno Domini 1980) może się pochwalić byciem niewidomym, ale ludzie mówią, że obie piękne, to Jean skwapliwie wierzy. Przecież ładni ludzie, do których on się niezaprzeczalnie zalicza, przyciągają tylko innych ładnych ludzi. I wszystko jasne.

W Liceum im. Benjamina Platta w Nowym Jorku, zgodnie ze swoim wykształceniem, uczy języka francuskiego i prowadzi zajęcia teatralne, od 2009 roku.

Jestę wariatę

Jean nawet nie próbuje być poważnym człowiekiem. To by mu nie wyszło na zdrowie. Jest szalony, uśmiech nie schodzi mu z twarzy nawet na sekundę i należy do podgatunku wiecznych optymistów. Nie uiścisz depresyjnych gadek, głębokich przemyśleń o sensie życia i innych tego typu pierdół, od których słuchania i produkcji można dostać żylaków mózgu. Jean nie traci czasu na intelektualne wypociny, chociaż tak naprawdę jest całkiem mądrym stworzeniem i ma coś do powiedzenia. Ale uważa, całkiem zresztą słusznie, że opinia jest jak dupa, każdy ma własną, tylko po co od razu pokazywać. Nie przeszkadza mu, że jest pewna określona grupa jednostek ludzkich, które i tak dopiszą pesymistyczną filozofię do jego absolutnie pozytywnego usposobienia i uznają je za obronę przed trudami życia, z którymi on sobie tak bardzo nie może poradzić. Ale zaraz, zaraz… Czy Jean naprawdę wygląda, jakby sobie z czymkolwiek w swoim życiu nie radził? No, właśnie, chyba nie. Dlatego przyjmuje taktykę ‘pierdol, pierdol, ja posłucham’ i zdania, których nie ma ochoty nawet przetwarzać na zrozumiałą treść wpadają mu jednym uchem, przelatują przez głowę w ekspresowym tempie i ze złowieszczym świstem wypadają drugim. Bo jemu generalnie nic nie przeszkadza, jemu jest dobrze w życiu, jemu się wszystko podoba. Jean do tego jeszcze jest gadatliwy i produkuje zadziwiające ilości słownictwa, zazwyczaj bez większego sensu, chociaż potrafi być bardzo konkretny, kiedy wymaga tego sytuacja. Jeśli sytuacja tego nie wymaga, może godzinami rozmawiać nawet o kolorach i pięknych widokach, nie prezentując przy okazji chociażby grama ignorancji. Chociaż ma usposobienie przyjaciela wszystkich, to nie wszystkim jego usposobienie odpowiada, bo potrafi nieco przytłaczać swoją radością życia i nadmiarem energii. Jean sprawia wrażenie totalnie chaotycznego, jednak jego świat i przestrzeń dookoła są dokładnie poukładane i rozplanowane, zgodnie z jemu tylko znanymi zasadami. Nie ma problemów ze szczerością, dlatego zdarza mu się obudzić święte oburzenie. Ale rzadko, tak, bo generalnie nikomu źle nie życzy i tylko w wyjątkowych przypadkach rzuca mocnymi opiniami.

Jestę aktorę

Jestę profesorę

Na jego lekcjach nie ma spiny, jest za to wesołość, radość i śpiewanie francuskich piosenek. Jeśli ktoś śpiewa wyjątkowo zacnie, to czasem nawet na ocenę. Jean jest chory, kiedy musi zrobić jakiś sprawdzian i udawać, że nie zdaje sobie sprawy z oczywistości pracy grupowej, która odbywa się pod jego ‘pilnym’ nadzorem. Zdecydowanie bardziej woli opowiadać z pasją o francuskiej gramatyce i literaturze. I o tych wszystkich ogonkach i akcentach w dziwnych miejscach również.

Na zajęciach teatralnych nie zmusza uczestników do męczenia się z francuską klasyką, chociaż ma do niej zdecydowaną słabość i bardzo chętnie stworzyłby kolejną interpretację którejś ze sztuk Moliera (też zresztą Jeana). Zdaje sobie jednak sprawozdanie z tego, że nie wszyscy muszą pałać miłością do siedemnastowiecznej sceny europejskiej. Można się za to spodziewać budzących salwy śmiechu ćwiczeń intonacji, oddychania, artykulacji i barwy głosu. I bardzo przyjemnej zabawy w teatr, która owocuje stworzeniem kolejnego przedstawienia na zakończenie każdego semestru.

Jedynie spóźnianie się na jakiekolwiek zajęcia nie należy do polecanych praktyk.
Ma doktorat, wbrew pozorom nie kupił go na ebayu.

Jestę nowojorczykię

Jean nie wie, jak to się stało, że nagle wylądowali z całą trzyosobową familią w Nowym Jorku, że porzucił swój Teatr Narodowy bez żalu i nie oglądając się za siebie (bo i po co w sumie, cóż za jawne marnotrawstwo energii by to było), że wynajęli pięćdziesięciometrowe mieszkanie na Górnym Manhattanie i że zadomowili się tam w ciągu dwóch tygodni od przylotu na JFK (prawie jak w piosence, ta historia też zaczyna się na JFK). Ale tak wyszło, handluj z tym. To pewnie była potrzeba zmiany, którą oboje nagle poczuli, a Jean uważa, że co masz zrobić jutro, zrób dziś i takim oto sposobem zrobili, są, przyjechali, wmieszali się w wielokolorowy tłum i dobrze im się tu żyje. A kiedy przyjdzie kolejna nagła potrzeba zmiany, wyniosą się za kolejny ocean i też będzie dobrze. Bo zawsze jest dobrze.

Nieistotne ale prawdziwe

- nie zauważa faktu, że jego tatuaż na wewnętrznej stronie prawego przedramienia (o treści ALWAYS LOOK AT THE BRIGHT SIDE OF LIFE) jest nieco bardzo ironiczny

- uważa, że biała laska niszczy misterny image, dlatego jest ludzkim waleniem/nietoperzem/delfinem (wybierz najbardziej podobne do niego zwierzę w twojej subiektywnej opinii) i używa echolokacji, żeby nie zabić się na pierwszym zakręcie

- od ponad trzech lat bawi się w gwiazdę YouTube i swoje życiowe mądrości przekazuje światu we vlogach, które tnie i edytuje brat Jacques Jean, z zawodu zresztą montażysta filmowy

- tęskni za nim nauczycielka baletu ze studiów, bo twierdzi, że był jej najbardziej pojętnym uczniem

- w życiu nie przekroczył progu żadnej szkoły muzycznej, ale zasuwa jak szatan na skrzypcach, magia świąt i prywatnych lekcji

- z kolei fortepian jest instrumentem, na którym za żadne skarby świata grać nie potrafi, chociaż niejeden przez lata nauki gry na skrzypcach próbował mu wpoić cokolwiek, co związane z tym wspaniałym meblem (bo dla Jeana fortepian to jedynie mebel)

- zabija swoim francuskim akcentem i istnieje niewielka/żadna szansa na to, że kiedykolwiek się go pozbędzie, ale to się tyczy jedynie codziennych kontaktów, teatralnie może się zmienić w rodowitego Nowojorczyka w ciągu sekundy

- potrafi chodzić na obcasach (?!)

- w przedstawieniu dyplomowym swojej grupy biegał nago po scenie

- przez kilka lat pracował w Dans Le Noir w Paryżu jako kelner

- nosi tylko czarne garnitury, ale za to koszule we wszystkich kolorach tęczy

- kiedy postanowili nie przyjąć go na aktorstwo, napisał odwołanie na trzydzieści stron i już po przyjęciu z łaski wielkiej nie dostał żadnej oceny, która nie byłaby piątką

- pochłania porażające ilości jedzenia, a wciąż wygląda jak anorektyczka, kwalifikująca się do leczenia w zakładzie zamkniętym

- jest absolutnym Apple Boyem, Steve Jobs uber alles

- nie ogarnia niemieckiego, hiszpańskiego, włoskiego, rosyjskiego i żadnego innego ludzkiego języka poza ojczystym i angielskim, ale za to zna łacinę i grekę

- nie pije kawy, bo po nawet najmniejszej dawce kofeiny łapie go atak gigantycznego nadmiaru energii i chce posprzątać cały świat

- pali rekreacyjnie dla zdrowia

- ma ukochaną maskotkę z dzieciństwa, która w zasadzie jest pieskiem, ale nikt go nie przekona, że nie jest misiem

- pamiątkę z pierwszej randki z żoną stanowią ułożone przez niego puzzle z zestawu Happy Meal, oprawione w ramkę i powieszone nad łóżkiem

- nigdy nie pojedzie na wycieczkę do Krakowa, ponieważ boi się, że potrąci go Melex lub zabytkowy tramwaj numer 0 (ten i żaden inny)

- ma dziadka, który miał dziadka, który miał babcię

- ta karta jest za długa