Leave all your love, and your longing behind

Xavier Beakland
Urodzony 13 marca 1984 roku w Chicago nauczyciel wiedzy o kulturze. 

Aktualnie ma dwadzieścia osiem lat.

Pochodzi z angielskiej rodziny. 

Zawzięty ateista i homoseksualista.

 Dawno temu w odległej, wietrznej krainie zwanej Chicago urodził się mały chłopiec, któremu rodzice, mając zapędy sadystyczne, nadali imię Xavier. Maleństwo otworzyło oczka, rozejrzało się po sypialni i wydarło na całe gardło, chcąc pokazać swoje rozczarowanie. Świat miał wyglądać zupełnie inaczej.

Nasz mały książę rósł w miarę spokojnie w otoczeniu parterowych domków, białych płotków i równo przystrzyżonych trawników. Na początku wydawał się być idealnym dzieckiem – grzecznym, spokojnym, bystrym. Był dla swojej rodziny idealnym obiektem do chwalenia się przed wszystkimi.

Bajka skończyła się, gdy chłopiec skończył dziewięć lat. Zaczęto się wtedy zastanawiać, co jest z nim właściwie nie tak. Dlaczego nie jest jak reszta chłopców? Jego rodzicom spędzało to sen z powiek. Ich syn zamiast grać z kolegami w piłkę siedział sam pod jakimś drzewem i bazgrał coś w notatniku, gadając do siebie. Nie interesował się dziewczętami, trzymał się z daleka od chłopców. Prawie cały czas był sam. Zaszywał się w jakimś kącie i siedział w milczeniu, obserwując ludzi i zastanawiając się, po co oni tu wszyscy są.

Kiedy poszedł do liceum sprawy przybrały jeszcze głębszy odcień szarości. Starał się nie widzieć niczego prócz książek i swojego notatnika, jakby bał się, że świat nie jest do niego przyjaźnie nastawiony. Cóż, nie wiemy jak świat, ale rówieśnicy na pewno za nim nie przepadali. Pisanie tego, jak nazywano go w szkole nie ma większego sensu. Chłopak dawno o tym zapomniał i uważa to za jedno ze swoich największych osiągnięć. Pobity był nie raz. Czasami dostał tylko w oko, czasami leżał nieprzytomny dobre kilka godzin. Kto by się nad tym zastanawiał?

Skończył osiemnaście lat i szkołę z wyróżnieniem. Na odchodnym pokazał wszystkim dwa palce i skierował się wprost na Nowy York. Tak, to tam studiował. W mieście, które nigdy nie zasypia, w mieście, które pokochał od pierwszego wejrzenia i które fascynowało go bardziej niż jakiekolwiek inne miejsce na ziemi. Gdy skończył naukę (też z wyróżnieniem!) postanowił zostać kimś wielkim…

Ty już wiesz, ze jest nauczycielem. Ja już wiem, że los lubi robić sobie z nas żarty.

Xavier jest nowiutki w szkole, nigdy przedtem nie uczył dzieci. Nienawidzi nastolatków i powybijałby ich najchętniej z zimną krwią, ale jakoś musi na siebie zarabiać. Nienawidzi też tej pracy i świadomości, że jak na razie nie czeka go nic lepszego…

Ludzie są dziwni. Powiecie im, że istnieje 934 527 841 765 gwiazd we wszechświecie - uwierzą wam na słowo. Gdy natomiast ustawicie na ławce w parku tabliczkę z napisem "świeżo malowane", wówczas każdy przechodzeń sprawdzi to własnym palcem.

— Pablo Ruiz Picasso

Nie da się dużo powiedzieć o charakterze Xaviera. To właściwie tak, jakby opisywać usposobienie Szalonego Kapelusznika, wygląd zmiennokształtnego lub dzieciństwo Benjamina Buttona. Pewnie on sam nawet nie wie, jaki jest. Tak więc pytanie o jego charakter jest zawsze pytaniem retorycznym.

Zacznijmy od tego, ze trudno go polubić. Jeżeli spotkasz go gdzieś przez przypadek nie licz na to, że będzie dla ciebie od razu miły i serdeczny. Oczywiście możesz liczyć na o wiele milsze traktowanie, jeżeli jesteś kobietą. Takie zachowanie wynika głównie z tego, że Xavier jest osobą bardzo podejrzliwą i nieufną. Trzeba czymś sobie zasłużyć lub być przy nim długi czas, by przestał traktować cię z góry i z chłodną manierą. Trudno go jednak przekonać o tym, że jest się „tym dobrym”, wiec…powodzenia. Będzie potrzebne.

Ale czy jesteś pewien, że chcesz utrzymywać z nim jakiekolwiek bliższe kontakty?

Cóż, jest on bez wątpienia bardzo interesującym człowiekiem. Niestety przekłada się to też na to, że jest po prostu irytujący, złośliwy, wiecznie marudzi i kłóci się ze wszystkimi i wszystkim na około. Każdy, kto chce poznać go bliżej powinien uzbroić się w anielską cierpliwość.

Dwa słowa, które opisują go najlepiej? Cholernie inteligentny. Zna się na ludziach lepiej niż niejeden psycholog. Widzi strach, zażenowanie i wie jak obrócić ten stan drugiego człowieka na swoja korzyść. Bywa wręcz okrutnie cyniczny i złośliwy, czym zazwyczaj tuszuje swoja niepewność, by upewnić się, że ludzie jej nie widzą. Stara się zachowywać jak osoba chłodna i obojętna w towarzystwie osób, z którymi nie łączy go nic innego niż praca.

Kiedy jednak już uda ci się do niego dotrzeć po długich i męczących wędrówkach, poznasz mężczyznę, którego nie da się pomylić z nikim innym i którego obecność w twoim życiu może nadać światu ciekawszą barwę. Xavier ma bardzo oryginalne poczucie humoru i we wszystkim widzi drugie dno. Jest idealny do długich rozmów na najróżniejsze tematy i jest zawsze gotów wysłuchać. Jego spojrzenie na świat jest pełne ironii i wyrzutu. Nienawidzi, kiedy ludzie od momentu urodzenia szufladkują dziecko, z góry wiedząc, jakiej jest religii i orientacji seksualnej. Sam zauważył, wychowując się w żydowskiej rodzinie, która założyła od razu, że kiedyś będzie miał żonę i gromadkę dzieci, iż można się na tym nieźle ‘przejechać’. Według niego człowiek rodzi się, jako czysta kartka, a dopiero potem poznaje sam siebie. 

Kocha teatr. Połowę zarobionych pieniędzy wydaje na spektakle, twierdząc, że to jedyna pożyteczna rzecz, którą może z nimi zrobić. Jest też wielbicielem kina niemego i musicali. Jago faworytem są oczywiście „Koty” i „Les Miserables”.

Pochłania książki tomami. Uwielbia kryminały Christie, nienawidzi Coelha. Jego ulubieńcem jednak zawsze był i będzie Edgar Allan Poe, co niektórzy ludzie uważają za trochę chore. Oczywiście uwielbia tez podróże. Ma te swoje ciche marzenia o przemierzeniu całego świata.

Przez długi czas Xavier trenował szermierkę. Jest w tym naprawdę dobry i uważa za chyba jedyny istniejący sport, który darzy jakąkolwiek sympatią. Może to dlatego, że cała reszta to dla niego czarna magia?

 Ludzie, którzy nie potrzebują innych ludzi, potrzebują innych ludzi, by im okazywać, że są ludźmi, którzy nie potrzebują innych ludzi.  

— Terry Pratchett
Maskarada

Mimo tego, że powinieneś wiedzieć, że twój nauczyciel wiedzy o kulturze ma ochotę zarżnąć ciebie i twoich kolegów, spróbuj to zachować w tajemnicy.

Xavier jest, mimo swojego młodego wieku, chłodnym i opanowanym nauczycielem. Nie oznacza to jednak, że jego lekcje kiedykolwiek były, są czy będą nudne. Wręcz przeciwnie. On nie trzyma się suchych faktów i nie dyktuje do zeszytów treści podręcznika. Masz z nim lekcję? Wyrzuć książkę w kąt.

Mimo to obiecuję, że nauczysz się więcej niż gdziekolwiek indziej.
Pan Beakland dopiero marzy o podróży dookoła świata, ale swoje wie i swoje widział. Trudno znaleźć drugiego tak intrygującego nauczyciela. Takiego, który uśmiechałby się w waszą stronę ironicznie, nazywałby was kujonami i lizusami. Takiego, który mimo tego, że nie ma nawet trzydziestu lat budzi większy szacunek niż nie jeden profesorek.

Jednak jeżeli którykolwiek z was mu podpadnie…

Zobaczycie, ze nawet ateista potrafi was wysłać do piekła…

Pewnie ktoś powie, ze 28 lat, to wyjątkowo mało jak na nauczyciela w tak renomowanej szkole. Jednak, kiedy o prace stara się ktoś, kto odrzucił studia na Harvardzie, bo „śmierdziało tam zgniłym szczurem” wiek jest nieistotny.

Tak przynajmniej wmawia sobie Xavier. A może liceum zbiera młodych nauczycieli, żeby nazywać się „nowoczesnym"?

Xavier jest jedynakiem, nad czym zawsze ubolewał. Jego ojciec, Charles, jest adwokatem. Ma mała kancelarię w Chicago. Jego matka, Agness, jest natomiast typową panią domu znaną ze świetnych wypieków i kolorowych sukienek w kwiatki.

Zobaczyć go bez kubka kawy i papierosa między palcami to scena godna sfotografowania. I mimo, że doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że to go powoli zabija, ze powinien z tym skończyć na tego typu uwagi reaguje tylko stwierdzeniem „Prędzej skończę ze sobą niż z tym”.

Jeżeli już musisz wiedzieć, to:

– Jest wegetarianinem,

- Ma psa – owczarka irlandzkiego, który bawi się Bon Jovi,

- Nie ma za grosz słuchu muzycznego,

- Nienawidzi masła,

- Na widok galaretki chce mu się wymiotować, ale…

- …nie ma odruchu wymiotnego,

- Boi się dużych przestrzeni,

- Nie wierzy w miłość i uwielbia być singlem.

___________________________

[Mordkę Xavierowi "podarował" Luke Grimes.
Wszyszystkie zdjęcia znalezione w odmętach tumblr.com dawno temu.

Za wszystkie problemy przepraszam, ale na moim komputerze portal nie uznaje "podglądu" i ogólnie chyba mnie nie lubi... Jestem zawsze chętna na wątki i staram się być kreatywna. Na tyle ie mogę ;)]